Szczelina odbytu

Szczelina odbytu wśród chorób odbytu wyróżnia się dużą bolesnością i skłonnością do nawrotów. Manifestuje się jako linijne, szczelinowate owrzodzenie anodermy kanału odbytu biegnące od brzegu odbytu w kierunku kresy grzebieniastej, kończące się w odległości 1-2 mm od zatoki będącej punktem wyjścia procesu choroby. Tylna ściana kanału jest typowym miejscem szczeliny. Umiejscowienie przednie zdarza się u 2-5% chorych, częściej u kobiet. Najczęstszą przyczyną powstawania szczeliny to zaburzenia w oddawaniu stolca ( zarówno zaparcia jak i biegunki), czemu sprzyja kierunek osi kanału odbytniczego i brak podparcia mięśniowego na brzegu tylnym obwodu odbytu. Stąd ściana tylna odbytu jest typowym miejscem szczeliny. W przebiegu klinicznym możemy wyróżnić:


Rozpoznanie ustalamy na podstawie badania klinicznego, które obejmuje:

  1. Badanie kliniczne
  1. Badanie endoskopowe – video-rektoskopia – w czasie leczenia po ustąpieniu bólu w kanale odbytu.

Metody leczenia stosowane w klinice:

  1. Leczenie zachowawcze mające na celu:
  1. Leczenie operacyjne: do leczenia kwalifikujemy szczeliny, nie poddające się leczeniu zachowawczemu. Zabieg operacyjny polega na wycięciu zespołu przewlekłej szczeliny ( fałd wartowniczy plus szczelina plus przerosła brodawka z pogłębioną kryptą) z przecięciem bocznym zwieracza wewnętrznego tzw. sfinkterotomia boczna zamknięta.Zabieg operacyjny wykonujemy w ramach „chirurgii jednego dnia”. W dalszym przebiegu pooperacyjnym chory ma zapewniony stały kontakt telefoniczny z zespołem operacyjnym przez całą dobę. Systematyczne kontrole kliniczą postępów leczenia w kolejnych dobach pooperacyjnych ustalamy indywidualnie.